Opzoek naar de yin en yang van Zuid-Afrika

Opzoek naar de yin en yang van Zuid-Afrika.

Over enkele dagen gaat het beginnen. Een reis waarvan ik al heel lang droom met als bestemming een land waar ik sinds mijn profielwerkstuk ‘Zuid-Afrika en de Apartheid; Toen en Nu’ beetje bij beetje verliefder op ben gaan worden.
In de afgelopen twee jaar heb ik veel, laten we zeggen, Wikipedia-kennis opgedaan over Zuid-Afrika en de Zuid-Afrikaanse bevolking. Toch heb ik geen idee wat ik kan verwachten als ik straks in Johannesburg aankom. Zijn de verschillen tussen arm en rijk echt zo groot als de media ons doen geloven? Wat is er geworden van de stad die een paar decennia geleden nog aangeschreven stond als de moordhoofdstad van de wereld? Hoe kijkt men op het Zuid-Afrikaanse platteland aan tegen de hulp uit het Westerse Nederland? Hoe zal de bevolking reageren op het overlijden van Mandela – want dat hij binnenkort dood gaat, is zo goed als zeker?
Het begint nu in ieder geval al wel flink te kriebelen. Nog nooit heb ik bijna vijftien uur in een vliegtuig gezeten. Nog nooit ben ik buiten het moderne Westen geweest. En nog nooit heb ik hoeven te betalen met een andere munt dan de euro.
En toch. Zo meteen bevind ik mij in Zuid-Afrika. Het land van Nelson Mandela, het land van bobotie en de braai. Maar ook het land van 1.9 miljoen aidswezen, een land met enorme economische ongelijkheid en een van de meest gewelddadige landen van het Afrikaanse continent. Toch zijn juist de tegenstellingen tussen arm en rijk, blank en zwart, goed en kwaad die dit land voor mij zo boeiend maken. Alsof ze het land al eeuwenlang als een soort yin en yang in balans houden.
Naar deze yins en yangs wil ik opzoek gaan. Ik hoop ze te vinden in Mafikeng. In de jongeren waarmee wij samen de crèche in Rooigrond op gaan knappen, in de kleuters van het kinderwerk en in mijn respondenten voor mijn Storytelling-project. Ook wil ik opzoek gaan naar de yin en yang van de Zuid-Afrikaanse droom. Die van het traditionalisme. Van vrijwilligerswerk. En van ontwikkelingssamenwerking. Waarschijnlijk zullen drie weken in dit Afrikaanse land veel te kort zijn om antwoord te krijgen op al mijn vragen, maar ik zal mijn best doen op zo veel mogelijk vragen een antwoord te krijgen.

Nu heb ik je zien denken bij het lezen van de woorden crèche, kinderwerk, Storytelling-project. Natuurlijk! Ik heb nog helemaal niet verteld wat ik nu precies ga doen in Zuid-Afrika.
Als het goed is komen we zondag aan in Rooigrond, vlakbij Mafikeng. Rooigrond is een kleine nederzetting langs de R503 tussen Lichtenburg en Mafikeng. Het is een nederzetting die nu nog vooral bestaat uit huisjes van golfplaten. Nu de nederzetting sinds vorig jaar een officiële status gekregen heeft, en dus erkend is door de Zuid-Afrikaanse overheid, is de angst weggenomen dat er iedere dag bulldozers kunnen komen die het dorp letterlijk van de kaart zouden vegen. Hierdoor durft men het nu aan om ook gebouwen van steen te maken.
Inmiddels staat in Rooigrond nu ook een crèche van steen. Echter deze crèche voldoet nog niet aan de eisen die de Zuid-Afrikaanse overheid stelt om in aanmerking te komen voor subsidie en moet dus uit zak van de eigen inwoners gefinancierd worden. Onze groep gaat er voor zorgen dat deze crèche aan de eisen gaat voldoen, zodat er subsidie aangevraagd kan worden. Zo moet er een plafond in het gebouw komen zodat de warmte in de zomer en de kou in de winter buiten gehouden worden. Moeten er muren in het gebouw komen zodat er twee lokalen, een kantoortje, twee keukentjes en een bibliotheekje ontstaan. Moeten er meer ramen en deuren in het gebouw komen. En wordt het geheel uitgebreid met een toiletgebouw. Er is dus nog veel te doen...
Naast al het zware bouwwerk, gaan we ons ook bezig houden met het kinderwerk. Elke ochtend is dan een deel van onze groep bezig met het vermaken van de kinderen in het dorp. Dat houdt dus in dat we onder anderen gaan knutselen, liedjes zingen, schminken en spelletjes spelen.
Verder ga ik mij ook bezig houden met het Storytelling-project. Dit is een initiatief van WorldServants waarbij een jongere van een project teruggaat naar een ander, al afgerond project in dat land om te kijken wat er veranderd is sinds de komst van WorldServants. Ik ben de gelukkige die dat dit jaar voor Zuid-Afrika mag doen.
Ik ga terug naar Mafikeng waar men afgelopen winter een basisschool heeft gerenoveerd. Hier hoop ik te kunnen spreken met een leerling, een docent, een vrijwilliger van YfCSA (Youth for Christ South Africa, de Zuid-Afrikaanse variant van WorldServants) en nog een aantal andere respondenten. Hierbij ga ik opzoek naar 'the most significant change', de meest veelzeggende verandering dankzij dit project. Daarnaast hoop ik ook meer te weten te komen over het Zuid-Afrikaanse onderwijssysteem, hoe men tegen vrijwilligerswerk aankijkt in Zuid-Afrika en de Zuid-Afrikaans-Nederlandse samenwerking. Dit allemaal leg ik uiteindelijk vast in een reportage die ik na thuiskomst ga monteren. Het duurt dus nog even voor het eindresultaat daar is.

Ik hoop dat je nu weer helemaal op de hoogte bent van mijn aanstaande avontuur in het zuidelijkste land van Afrika.

Heel veel groetjes,

Kay

PS. Zoals ik al in mijn vorige blog liet weten, heb ik straks drie weken geen toegang tot het wereld wijde web. Wil je tussentijds toch op de hoogte blijven van wat er allemaal in Rooigrond en Mafikeng gebeurt, dan kan dat via de Facebookpagina van WorldServants of de site. Als het goed is wordt daar minimaal één keer per week een berichtje opgezet. Mijn projectcode is SA113.
www.facebook.com/worldservantsNL
http://worldservants.nl/